Ey Aşk!

Bir yağmur damlası düşerken gökyüzünden toprağa,
Nasıl sarılıyor ise habersizce her bir karışına,
Öyle aşığım her bir karışına ve öyle tutsağım her bir bakışına.
Sen yağan yağmurda ıslanan çiçek ben ise seni saran Toprağınım.
Sen gökyüzünde dünyayı karanlığına terk etmeyen ay,
Ben ise çevrende güzelliğini seyreden yıldızlarım.
Ben her adım da seninim kadınım.

Şimdi her baktığın yerde, her güldüğün yüzde, her söylediğin sözcükte olmak varken,
Sadece seni uzaktan sevmek ile yetiniyorum.

Evet seni çok seviyorum.
Platonik benim ki, sessizce ve habersizce.

Bazen deliriyor gibi hissediyorum.
Kendi kendime hayaller kurup onlara inanıyorum.
Galiba deliriyorum kadınım.

Sadece masallarda ki gibi olsun istedim.
Sadece sen, her şeyden az, lakin senin sevginden çok istedim.

Ey Aşk Neredesin?
Kiminlesin?
Azıcık ta bize gelemez misin?

Dinlediğim tüm müzikler de ben seni ararken,
Sen bana hüsran olarak dönmek zorunda mısın?
Yetmedi mi Ferhat, yada Mecnun, yada Kerem.

Ey Aşk.
Kerem gibi yanıp, Ferhat gibi dağları delme mi istersin.

Ben mecnunu seçtim.
Çöllerde senelerce kaybolup gittim.

Ey Aşk!
Aç kucağını, yeni kurbanın geliyor.
Sakın sevinme ben başaramadım ama muhakkak bir gün sevenler kavuşacak.
Ve o zaman Aşk değil Meşk  olacaksın...



                                                       - Osman Pekmez